zondag 25-06, dag 20: Paxson en de oliepijplijn, rit naar McCarty.

vannacht geslapen: Denali Highway Cabins.

Op de agenda: off-road rit naar McCarthy, daar houdt de weg echt op.

De cabin waar we afgelopen nacht verbleven was de meest authentieke tot nu toe, direct aan de rivier en uiteraard de eland-poep tot bij de voordeur. Toch zien we nog niet heel veel wildlife. Dit is zo'n adres waar je langer wilt blijven terwijl je maar 1 nacht hebt geboekt. Het dorpje Paxson is in verval; er is geen behoefte meer aan een groot hotel voor reizigers die naar Denali willen. Ook voor dit blokhutparkje ziet het er niet best uit, de eigenaar is ziek geworden en moet voor behandeling zo'n 6 maanden weg. Sad story!

Op onze route naar het zuiden passeerden we de oliepijplijn van Prudhoe Bay naar Valdez. De olievondst in het noorden wordt met een bovengrondse pijplijn naar de ijsvrije haven van Valdez gebracht. Lengte bijna 1300 km en een litteken in het landschap. Tja, ruwe olie is hier nog steeds veel waard, de elektrische auto is hier niet populair door lobby (van de petrol-heads) en door de grotere afstanden. We kennen Valdez nog van de gebroken olietanker Exxon Valdez uit 1989 die de baai Prince William Sound vervuilde.

Voor de 2e keer moeten we de 4x4 auto benutten, we gaan over een gravelroad van Chitina naar McCarthy. Tijdens de rit waar we the potholes proberen te ontwijken en waarbij we 3 uur doen over 95 kilometer zien we zeer verschillende landschappen. Bos, meren, toendra en grasland/moeras met zeer weinig wildlife op twee kleine toppereenden na. Op de route passeren we ook de  brug waar het treinspoor op gebouwd is. Dit is het laatste stukje treinrails dat gebouwd is om de het traject van 300 kilometer af te sluiten. De treinrail is gebouwd om de kopererts van de mijn (Kennicott) naar Cordova te verplaatsen. De brug is in 8 dagen gebouwd!! De werkomstandigheden van de werknemers waren minder belangrijk dan de opbrengst van het koper. Het is een van de meest waardevolle mijnen geweest.

Bij de loopbrug aangekomen pakken we onze spullen voor 3 dagen (wat neem je dan mee?), gaan lopend naar de overkant en worden opgepikt door een pendelbusje van het dorp McCarthy. Hij zet ons af bij Ma Johnson's hotel waar we terug stappen in de tijd. De saloon stamt uit het begin van de 19de eeuw en is de plaats waar de kopermijn medewerkers hun vertier zochten, daarom werd dit dorpje Sin-city genoemd. Het is gevuld met oudheden uit de tijd dat de mijn nog in volle werking was. Een levend  museum vol met verhalen en artefacten van een bijzondere tijd. Een nu in 2023 stappen we zo een andere wereld in, zo mooi!